آشیانه سخن
چندی پیش...
وارد یکی از بزرگترین دانشگاهای کشور در منطقه ی جنوب شرقی ایران شدم.
ورودی دانشگاه نوع پوشش برخی از دانشجویان یادآور ماه عزا بود.به خودم آمدم،
رنگ قرمز پالتوی دختر خانمی جوان و نوع آرایش وی مرا از حال و هوای محرم دور کرد.
به فکر فرو رفتم و پس از فرار از اندیشه هایم ،خودم رودر میان میله هایی آهنی میان معبر دانشجویان یافتم،
که دور آنان را پارچه هایی فراگرفته که رنگی به مانند مشکی داشتند.نور خورشید آنها را قرمز وانمود می کرد.
عینک آفتابیم را از چشمانم برداشتم،اشتباه ازنگاه من نبود از ادای حرمت بود.
از تمیزی و نظم و آرایش پارچه ها که مطمئنا
برای وصل کردن آن بیش از یک دقیقه وقت صرف نشده هر چه گویم کم است.ناراحت شدم.
راه تا بخش مربوطه طولانی بود ،به فکر فرو رفتم که من در فهم واژه ی مذهب مشکل دارم
یا باید چشم هایم را ببندم تا دنیای خارج از ذهنم مرا به فکر واندارد.نه خشمگین بودم و نه متعصب.
دلم شکسته بود که یکی از معتبرترین مراکز اموزشی ایران برای نفوذ یاد حسینی به اذهان دانشجویان
یک مملکت اسلامی چه هزینه هایی می کند،برای گسترش فرهنگ حسینی چند گام فراتر از کشورهای غربی
پیش می رود تا آنها تسلط بر نسل جوان ما پیدا نکنند.انصاف است که آنان برای فرد فرد اعضای جامعه خود،
مبلغی بر دین مسیحیت دارند و ما برای همه ی مردم مملکتمان یک مربی حسینی وار نداریم.
باید برگردیم به قبل تا ببینیم کجای کار غلط است،کدامین گام کج برداشته شده است ،کدام فتوا غلط است
وبه کدامین گناه فرزندان تربیتی و آموزشی نسل امروز اینگونه در مرداب افکار غرب دست و پا می زنند.
وقتی دانشگاه یک مملکت برای حسینی زیستی اینقدر خرج کند و تراولها، خرج مراسم های متفرقه گردد،
هنگامی که پرچم های حسینی تن پوش دیوارها شوند و به گونه ای معلق باشند که نامی از حسین بر روی آن نبینیم،
کجای عالم واقعیت دنبال ذکر حسین بگردیم؟؟!
مرور افکاری که هر سال ذهنم را آشفته می کنند پایانی ندارند اما اینجا آخر راه است .
جایی که باید از هر طوفانی بگذری و بر سکوی درس و اندیشه بنشینی تا تنها شمشیرت علمت باشد و بس.
بجنگی با تفکرات غربی و تاسف خوری بر دنیای غرب زده امروز.
دنیایی که بی یاد ائمه بی رنگ است،بی عشق است ،بی محبت است.پایان راه ،یک دانشجو و
هزاران سوال که اولین و اساسی ترین آنها این است که محرم کی آغاز شد و کی پایان یافت؟؟؟؟؟
| Design By : Night Melody |
