روزهای اول که وارد عرصه ی وبلاگ نویسی شدم ،اینجا جایی بود تنها برای نوشتن .از داستانهای ادبی که گه گاه برای زیبایی وبلاگم جمع آوری میشدند تا آنچه که ساخته و پرداخته ی ذهن نوپای من بود.انگار یک صفحه جدا شده از دفتر احساساتم بود که تا نگاهش می کردم پر از نانوشته ها می شد و من شاد و مغرور از حس نوشتن بر خود می بالیدم.

در این وبلاگ با سبکی متفاوت حاضر شدم،که این قلم ناپخته را مدیون یکی از دوستان همین پارسی بلاگ هستم.بهتر است نگویم دوست بلکه استادی که با وقت اندکش آموختن به یک شاگرد را به من تعلیم داد.و این لطف تا ابد بر ذهن من نقشی از خود بر جای می گذارد.

نه خودم و نه این چند سطر، نای نصیحت نداریم،اما این را وظیفه خود می دانم ،امروز که دوستان برای انتخاب بهترین کاندیدا تلاش می کنند یک نکته را بازگو کنم.

بارها اتفاق می افتد که نوشته ای را می خوانیم و از آن سود می بریم و اینجاست که ذهن ما سرشار از دانشی می شود که هدیه ی ذهن با ارزش نویسنده است .اینجاست که باید دست آن نگارنده واژه ها را بوسید و قلمش را زر گرفت. بار دیگر نوشته ای را می خوانیم که پر است از برخی اشتباهات نگارشی که ناشی از کم کاری نویسنده است و با گذر زمان رشد می کند.و اما درد آنجاست که تفکر نویسنده بالیده نباشد ،آنجا که نویسنده نمی داند چه می خواهد و چه بنویسد.همیشه یک شخص در نوشته هایش پنهان می شود و ما را زیر سقف انبوه سوالات ذهنمان به رگبار می بندد.که چیست هدف نویسنده؟

و اما وظیفه مهم و ضروری دبیران منتخب شده ،انتخاب نوشته هایی است که زاییده روح و تفکر نویسنده باشند نه ساخته و پرداخته کلمات ثقیل و مبهم.چیدمانی داشته باشند که یک کودک ده ساله هم با دیدن آن میل بر خواندن در وجودش بنشیند وبرای خواندنش تلاش کند واز همه مهم تر بیاموزد نوشتن را، عشق نویسندگی را.