آشیانه سخن
سلام دوستان عزیز وبلاگ نویس
چند روزی میشه که دنبال یه فرصت بودم واسه نوشتن.راستش دوست نداشتم به صورت شخصی از کسی این سوال رو بپرسم.اما انگار اینجا اتفاقاتی می افته که حداقل من از اونها بی خبرم.مگه اینجا یه محیط فرهنگی نیست؟چرا یه تعداد میان و بعد از چند وقت نوشتن دلسرد میشن و میرن ؟چرا واسه خوندن مطالبمون باید از دیگران دعوت کنیم که حتما سر بزنن و با یه پیام خصوصی اونها رو خواسته و ناخواسته روونه وبمون کنیم.مگه اینجا علاقه مندی حرف اول رو نمیزنه؟یکی دو بار دلیل این رفت و آمدا رو پرسیدم و هر بار با یه جواب روبه رو شدم و اون خستگی از این محیط.
شاید این بهانه قشنگی باشه واسه رفتن اما دلیل خوبی نیست واسه نموندن.من فکر میکنم جدای از یک سری مسائل شخصی که مانع از حضور دوباره ما میشن،نگاه ما به این محیط نگاهی ابزاری شده.کم پیدا میشن کسایی که خودشون بنویسن،واسه دل خودشون بخونن.شدیم یه سری نویسنده هایی که زل زدیم به خواننده ،اگه خوشش اومد با همون ریتم ادامه میدیم به نوشتن، و وای از اون روز که یکی از سبک نوشته هامون خوشش نیاد.
خوب میدونیم برخی از دوستان زحمات بسیاری برای ارتقاء این محیط کشیدند اما تلاششون با بی انصافی تعدادی از ما به فراموشی سپرده شد.نمیدونم هدف هر کدوممون از اومدن به اینجا جواب کدوم یکی از سوالات پارسی بلاگه.اما خوب میفهمم که دوست داریم لحظه هایی رو که اینجا کنار هم هستیم از همدیگه درس بگیریم و فراموش نکنیم که نوشته های هر کس ارزش خاص خودش رو داره.
حالا یه قول به خودمون بدیم و اون این که اگه واقعا تونستیم یه مطلب رو درک کنیم و خوندنش بهمون آرامش داد دست به قلم بشیم و نویسنده رو واسه نوشته هاش تحسین کنیم. تا وقتی مینویسیم (مطالب وبلاگتون زیبا بود!)خستگی از تنش بیرون بره،شاید این راهی باشه واسه اینکه خودمون باشیم.
از نوشتن (مطالب وبلاگتون زیبا بود)جدا خودداری شود....حتی شما دوست عزیز
| Design By : Night Melody |
