گاهی دوست داری گوشه ای تنها بنشینی،درست مثل یک نیمکت خالی و بی جان در گوشه ی یک پارک که رهگذران فرصت نشستن و پر کردن تنهایی او را ندارند.

سرت را خم کنی،

 دستانت را کنار هم بگذاری و

 محکم روی چشمانت را بپوشانی

و قبل از اینکه قطرات اشک تمام صورتت را بشویند با یک آه به این بغض شکسته پایان دهی.

گاهی دوست داری  با تمام آدم های دور و برت قهر کنی و فقط با خودت دوست باشی و به خودت فکر کنی اما نمی شود.تو ناخواسته گرفتار دیگران هستی.

نمیدانی بودنشان را کفر گویی یا شکر.نمیدانی تنهایی چقدر برای تو لذت بخش است و این حس خواستن و نخواستن تو را اذیت می کند.

خدایا به من آرامشی عطا کن تا در هر لحظه حضور تو را حس کنم.

مبادا لحظه ای زمین بیافتم و تو دستگیرم نباشی.

نکند گاهی بدترین ها بشوند...

 

نوشته شده در یکشنبه 94/3/10ساعت 5:17 عصر توسط پریسا جوادی نظرات () |