یکی از کارایی که ما ایرونی ها خیلی بهش علاقه مند بودیم و به نوعی با انجامش ذوق مرگ میشدیم این بود که یه اروپایی گوشی همراهش رو برداره و اولین کاری که انجام میده معرفی کردن خودش باشه.
یعنی اینقدر از آشنایی و آشنا از کار در اومدن و خلاصه روبه رو شدن با واقعیت خوشمون میومد که تمایل داشتیم سریع به اون مرحله از خودشکوفایی برسیم که همه ما رو بشناسن و خلاصه از هیچی نمی ترسیدیم.
حالا نمیدونم چرا نسبت به خونه هامون این حس رو نداریم.یعنی نمی خوایم کسی بدونه ما کدوم واحدیم،طبقه چندم،زنگ چندم و خلاصه به طور کل از هر ترفندی برای بازی با اعصاب اون بیچاره ای که میاد در خونه مون استفاده می کنیم.
اینجوری که یه ماژیک درشت خط یا یه خودکار برای کنده کاری بر می داریم و کنار یه زنگ فلش رو به بالا،یکی دیگه فلش رو به پایین،یکی ستاره یکی مربع و خلاصه اونجا رو می کنیم کتاب آیین نامه راهنمایی و رانندگی تا اون بدبختی که میاد در خونه مون نذری بده خودشم نفهمه قراره چند نفر تا دو ثانیه دیگه به صورت استراتژیک بریزن دم در.
خب انسانهای متمدن چرا نمی خواید فامیل قشنگتون رو روی قاب کوچیک کنار دکمه(پنل) زنگ بنویسید؟
احساستون بهتون میگه اینجوری میتونید آرامش بیشتری داشته باشید؟
یا اینکه کلا از این وضعیت که همسایه هاتون همیشه شماره زنگ شما رو بلد باشن و مهمونای شما رو هدایت کنن لذت بیشتری می برید!!!
| Design By : Night Melody |
